Interview bij Kunstroute 2024

Bam! Bam! Op de maat van techno hakt Simone een beeld

Door Yaël Vinckx

Dit artikel verscheen eerder in het Leidsch Dagblad.

‘Leer toch een écht vak’, zeiden de ouders van Simone van Olst en Alex Sluimer. Toch heeft het stel inmiddels een immens beeldhouwatelier in Leiden. ‘Ik hou van het slaan en hakken, van het raspen en schuren.’

Buiten is het een roemloos vierkant gebouw met kunststof kozijnen en een glazen deur waar ooit de letters RECEPTIE op hebben geplakt. Binnen schuilt de magie. Daar wachten ruwe stenen, glanzende brokken marmer en kristallen om te worden omgetoverd in abstracte beelden en herkenbare torso’s, in bloemen en bladeren, in hartjes aan kettinkjes.

Aan de rand van de wijk Stevenshof in Leiden, verscholen tussen een garage en een verhuisbedrijf, ligt een immens groot atelier. Misschien wel het grootste atelier van Leiden. Hier werken Simone van Olst en Alex Sluimer aan hun beeldhouwwerken. Vierhonderd vierkante meter telt het pand aan de Kenauweg. Genoeg plek voor een atelier, een kantoor, een winkel, en diverse werkplekken voor cursisten en stagiaires.

Vanmiddag is het stil. Maar gaat Van Olst aan het werk, dan is het gedaan met de rust. Dan klinkt keiharde techno door het atelier. ‘Slaan, raspen, polijsten; ik doe het op vierkwartsmaat van techno. Alleen muziek en geen lyrics, want die leiden af.’ Ze houdt van het fysieke van beeldhouwen. Van het slaan en het hakken, van het raspen en schuren. ‘Ik word er echt moe van.’ En dan: ‘Had ik al verteld dat ik ADHD heb? Ik móet mijn energie gewoon kwijt.’

Draait (zaken)partner Sluimer ook techno tijdens het beeldhouwen? Hij lacht. ‘Nee. Ik heb ADD, de rustige variant van ADHD. Keer helemaal in mezelf als ik aan het beeldhouwen ben. Hyperfocus ja. En daar heb ik rustige muziek bij aan: meditation moments.’

‘Kunstenaars zijn klaplopers´

Beeldhouwatelier Simone van Olst heeft internationale en lokale uitstraling. De cursisten komen uit ‘heel Europa’, zegt Van Olst, maar in het weekend van de Kunstroute bijvoorbeeld, staat er steevast een rij inwoners uit de Stevenshof voor de deur. Ze gaat er speciaal een uur eerder voor open.

Makkelijk is het allemaal niet gegaan. Neem alleen dit grote pand. Van Olsts oog viel erop toen ze op een dag in 2015 naar de Stevenshof fietste. Ze belde direct de eigenaar, een investeringsmaatschappij. ‘Maar die wilde het niet aan ons verhuren. Kunstenaars waren klaplopers, dachten ze. Ze lieten het liever leegstaan dan dat ze het aan kunstenaars verhuurden. Ik heb de blaren op mijn tong gepraat.’

Ook de weg naar het kunstenaarschap was lang. Van Olst en Sluimer groeiden op in een tijd waarin ouders dachten dat er geen droog brood te verdienen was in de kunsten. Dus volgde Van Olst een hbo-opleiding in marketing & communicatie en ging Sluimer de it in.

Maar de verkoopkant van marketing (‘alsof je een autodealer bent’) paste niet bij Van Olst. Ze ging werken bij Ikea in Delft: keukens verkopen. Op die afdeling werkte ook een aantal studenten van de TU Delft, zij leerden haar keukens ontwerpen. Dat was dan wel geen kunst, het was op z’n minst creatief en ze kon er wel degelijk een boterham mee verdienen.

Van Olst haalt rust en inspiratie uit de natuur, met name de duinen. ‘Dat ronde, dat draaien, die veranderende vormen – daar baseer ik het beeldhouwwerk op.’ Sluimer houdt ook van de duinen; hij bracht zijn jeugd grotendeels door in duingebied Meijendel bij Wassenaar.

Maar het was de wijkverkenner die de kunstenaar in haar naar boven bracht. Op een dag belde hij aan, bij hun woning aan de Morsweg. Of ze ‘iets wilden doen met kunst in de buurt’. Van Olst: ‘Ik ben meteen naar buren en kennissen in de straat gerend. Veel van hen hadden een kunstzinnige inslag, die sloegen direct aan op het idee. En niet lang daarna hadden we een eerste winkeltje op het Diamantplein.’

Nogal impulsief ja, maar had ze al gezegd dat ze ADHD heeft?

Daarna volgde een zwerftocht met de kunstenaars uit de wijk, inmiddels verenigd in een collectief, door Leiden: van de Aalmarkt in de binnenstad via de Makerscentrale aan de Langegracht naar de lege Zwaluwschool in de Stevenshof. En altijd zaten ze anti-kraak. ‘De school verkeerde in erbarmelijke staat. Maar de inwoners van de Stevenshof hielpen. Veel van hen werken in de bouw; had iemand een stuk dakbedekking over, dan bracht ‘ie dat bij ons, om het volgende lek mee te dichten.‘

Driedimensionaal

Maar de situatie werd onhoudbaar. Naast hun beeldhouwwerk organiseerden Van Olst en Sluimer inmiddels workshops, kinderfeesten, bedrijfsuitjes. ‘Maar in de antikraak stromen steevast de wc’s over. Dat kon zo niet langer.’ Dus toen Van Olst op die dag in 2015 langs het lege bedrijfspand aan de Kenauweg fietste, dacht ze: dit is goed.

En de zaken gíngen ook goed, vooral in 2018 en 2019 – tot de komst van corona. ‘We gingen videolessen geven, maar dat werkte niet, want beeldhouwen is nu eenmaal driedimensionaal. Dankzij onze webshop en de steun van cursisten hebben we het gered’, zegt Sluimer.

De coronapandemie is afgelopen, maar Van Olst en Sluimer zijn nog niet op het oude niveau terug. Van Olst: ‘Veel mensen zijn op de bank blijven zitten. Ze vonden de rust die ze toen hebben ervaren, wel prettig. Komen niet meer één keer in de week naar de workshops maar één keer in de maand.’

Sluimer: ‘Bedrijven zijn weggevallen en komen mondjesmaat terug. En het leven is ook duurder geworden, waardoor mensen minder geld hebben om uit te geven aan hun hobby. En beeldhouwen is geen goedkope hobby.’

Natuurlijk, ze zijn creatief - ook als het om ondernemerschap gaat. ‘Komt die opleiding marketing & communicatie toch nog van pas’, grinnikt Van Olst. Hun doe-het-zelf pakketten, waarbij mensen uit speksteen onder meer olifantjes, engeltjes of torso’s kunnen maken, zijn populair.

Maar de wens van Alex, om eindelijk zijn baan in de it op te geven en fulltime in het atelier te komen werken? Die droom moet nog even wachten.

M.m.v. Renée van Egmond

Tijdens de Kunstroute, op 21 en 22 september, is het werk van onder meer Simone van Olst en Alex Sluimer te zien in hun atelier in de Stevenshof.